شمس تبریزی و شعرهایش

بیا ای جان نو داده جهان را     /  /    ببر از کار عقل کاردان را

چو تیرم تا نپرانی نپرم    /  /       بیا بار دگر پر کن کمان را

ز عشقت باز طشت از بام افتاد   / /   فرست از بام باز آن نردبان را

مرا گویند بامش از چه سویست   /   /    از آن سویی که آوردند جان را

از آن سویی که هر شب جان روانست    / /    به وقت صبح بازآرد روان را