بیا ای جان نو داده جهان را / / ببر از کار عقل کاردان را
چو تیرم تا نپرانی نپرم / / بیا بار دگر پر کن کمان را
ز عشقت باز طشت از بام افتاد / / فرست از بام باز آن نردبان را
مرا گویند بامش از چه سویست / / از آن سویی که آوردند جان را
از آن سویی که هر شب جان روانست / / به وقت صبح بازآرد روان را
