سلامی چو بوی خوش آشنایی |
|
بدان مردم دیده روشنایی |
درودی چو نور دل پارسایان |
|
بدان شمع خلوتگه پارسایی |
نمیبینم از همدمان هیچ بر جای |
|
دلم خون شد از غصه ساقی کجایی |
ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا |
|
فروشند مفتاح مشکل گشایی |
عروس جهان گر چه در حد حسن است |
|
ز حد میبرد شیوه بیوفایی |
دل خسته من گرش همتی هست |
|
نخواهد ز سنگین دلان مومیایی |
می صوفی افکن کجا میفروشند |
|
که در تابم از دست زهد ریایی |
رفیقان چنان عهد صحبت شکستند |
|
که گویی نبودهست خود آشنایی |
مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع |
|
بسی پادشاهی کنم در گدایی |
بیاموزمت کیمیای سعادت |
|
ز همصحبت بد جدایی جدایی |
مکن حافظ از جور دوران شکایت |
|
چه دانی تو ای بنده کار خدایی |