ابیات ذیل گزیده ای از محبوبترین و مشهورترین شعر سعیدی سیرجانی است:

سیه‏ چرده‏ ای، لاغراندامکی‏؛ نجاتم دهد از غم روزگار

به زهرش کنم تلخی غم علاج‏؛ به افعی پناهنده گردم ز مار


چو در پرتو آتش افتد به تاب‏؛ مُکم، قیرگون شیرۀ جان او

خزد، نرم نرمک به گور سیاه؛‏ سیه‏ جسم بی ‏جان پیچان او

نفیرافکن از تاب آتش خزد، به غار سیه مار چنبر زده

‏ وزان رخنه گردد به کامم روان؛‏ سیاه اژدر تن به آذر زده


فریبا، خیال‏ آفرین، پرشکنج‏؛ بر آتش برقصد چو جادوگران‏

ببندد به افسون جادوئیش‏؛ سبک، دیدگانم به خوابی گران


فرود آورد پنجۀ زهرگین‏؛ به لرزان و پیچان عصب‏های من

‏ به روز اندرم دیده بر هم نهد؛ رُباید ز سر خواب شب‏های من


به نیروی سیّالۀ نشئه بخش‏؛ فراز فلک بال وپر، وا کنم‏

رها از کمند زمان و مکان‏؛ جهان تا جهان را تماشا کنم


منم شاه اقلیم وارستگی؛‏ سیه‏ دود او، هالۀ تاج من‏

قوی‏ فکرتان، آسمان ‏همتان‏؛ گه نشئه بینند معراج من


تو گر زهر خوانیش و گر پادزهر؛ مرا پادزهر است و داروی غم‏

که جز نیش سوزن نیارد برون‏؛ بن خار در پای کرده ورم


تو ای فارغ از غم، به انکار من‏؛ چه کوشی که جانت غمین نیست نیست!‏

بدانستی ار درد من داشتی‏؛ که مارا دوائی جز این نیست نیست!